Don José Castiñeira

Este venres cúmprese un cuarto de século da morte física de don José Castiñeira Pardo, un lucense da Igrexa e da Música, que deixou memoria inesquecible en todos os que o coñecemos e tratamos. 

Era un crego especial e, naqueles lonxanos setenta, os mozos elixíamos o confesonario de don José na Catedral porque sabiamos que alí había alguén que nos agardaba, escoitaba e comprendía. 

Castiñeira, cando daba a man, parecía que era para deixarche a súa ou para levarche a túa, tal era a firmeza da apreta garimosa, sincera.

Un podía atoparse con Castiñeira levando os fillos á clase de música ás Josefinas, presentando un concerto, falando de música, ou saudándoo ao pasar pola rúa onde andaba en loor de multitude, que en Lugo don José era único en colleitar relacións de amizade.

A falta de ter cantado nalgún dos coros que dirixíu, teño a honra de presidir o Orfeón Lucense que el refundou hai máis de tres décadas, e no que deixou unha pegada que hoxe sigue perenne nos máis veteranos da agrupación. Pero un pode atopar discípulos –e polo tanto, fervorosos devotos- de don José na alcaldía de Lalín, na presidencia da Fecoga, na dirección da banda de gaitas da Deputación de Ourense, ou en Nemesio Gutiérrez, tantos anos director do noso Orfeón.

E como hai xa vintecinco anos do seu pasamento, este venres, na Catedral, ímonos atopar de novo con el. O que teña interese en ver como se conserva, que veña por alí a partir das oito do serán. Verá que segue sendo un mozo, porque sigue vivindo en todos nós.

(artigo publicado por Xulio Xiz, Presidente do Ofeón Lucense, en La Voz de Galicia)