As circunstancias sanitarias impedíronnos no seu día despedir a Miguel Soto Camacho, amigo, músico e seguidor moi querido do Orfeón, que nos deixou o 26 de abril do ano pasado.
Por iso este sábado achegámonos á igrexa parroquial da Milagrosa para estar coa nosa compañeira Manuela Guardado Méndez, a súa dona, e adicarlle os nosos cantos a Miguel, que tantas veces nos veu escoitar.
Un grupo reducido de cantores interpretou durante a misa de funeral o seguinte repertorio:
- Más cerca, oh Dios. L. Mason
- Señor ten piedad. Misa Alrededor de tu mesa. F. Palazón.
- Aleluia. G. F. Haendel.
- Santo. Misa Pascual. X. Castiñeira.
- Jesu, Rex admirabilis. G. P. da Palestrina
- Ven, Señor, ás nosas almas. L. Olano.
Ao finalizar o acto o Presidente do Orfeón, Xulio Xiz, adicoulle ao amigo que se nos foi unhas emotivas palabras que compartimos a continuación:
Manoli encargoume que, no nome da familia, vos dese as grazas a todos os presentes pola participación nesta celebración en memoria de Miguel, o noso amigo, e eso fago facendo extensivo este agradecemento especial á igrexa da Milagrosa e a José Antonio, o noso párroco, por acollernos neste momento tan especial para a familia e os amigos.
E quero ter unha lembranza especial e garimosa para Miguel, músico e devoto da música, que nos ten acompañado en tantas incursións musicais aportando o seu entusiasmo, a súa presenza e o seu coñecemento.
Porque teño que lembrar primeiro a Miguel cando, hai arredor de medio século, participaba nos festivais de Nadal que nesta parroquia se celebraban para recadar fondos e atender necesidades. Aí coñecimos e atopamos o primeiro Miguel, e co paso dos anos reencontrámonos con el e con Manoli, ela con destacada afección e potencia cantora, el co coñecemento e o entusiasmo.
Por iso, estas voces amigas que hoxe soan nesta igrexa quixeron lembrar a Miguel e arroupar a Manoli e a súa familia, porque cremos firmemente que nos tempos difíciles coma os que vivimos (dixo o poeta: "nos queda la palabra") a palabra feita canción é moito máis ca un bálsamo; é unha oración, é unha man tendida, é unha aperta…
Reitero as grazas da familia pola vosa presencia, e quero rematar lembrando ao Miguel músico e amigo.
Micky, o veterano cantante, hai xa moito tempo que nos fixo pensar e sentir coa súa canción “El chico de la armónica”, cando cantaba. “Escucho / al muchacho tocar / esa triste canción / con su armónica de amor”.
Para nós, os seus amigos, Miguel sempre será o rapaz da harmónica, que tocaba cancións fermosas, nunca tristes, entrañables, que chegaban aos oídos, e deles ao corazón. Miguel, como dicía Micky, coa súa “armónica de amor” axudou a sermos un chisco máis felices… E hoxe, que lembramos que hai xa un ano que nos falta, tiñamos que dicilo aquí.
Grazas a todos, e ata sempre a Miguel coas oracións e, naturalmente, coas cancións dos seus amigos.